آیات غزل

 

ذکری به لب آوردی، حال همه طوفان شد

آیات غزل خواندی ،یک شهر مسلمان شد

 

در وصف رخ ماهت ای یار شبستانی

گفتم که غزل گویم ، انگارکه دیوان شد

.

چشمان پر از عشقت انقدر ابهت داشت

آن کس که نشد خیره ، دیدم که پشیمان شد

.

رفتی و ندیدی که این شهر پر از ارواح

هر لحظه نبودت را،هر لحظه چه بی جان شد

.

رفتی و ندیدی که این جا چو کویری خشک

در لحظه ی برگشتت ، مهمانی باران شد

.

وقتی که تو برگشتی این جا همه بشکفتند

یعنی که بهار آمد،یعنی که به سامان شد

 

تسبیح گرفتی و چشمان تو باریدند

آیات غزل خواندی یک شهر مسلمان شد

 

محمدرضا خانی .

غزل فصل وصال

فصل وصال:

 

پاییز جلوه داد دوباره زوال را

مرز میان عقل و جنون این جدال را

.

واژه برای وصف رخ عاشقان کم است

شاعر ز سر گرفت ولی این روال را

.

گرگ حسادت است و پیرُهن و نابرادری

آخر ستم نمود و درید آن غزال را

.

بنگر خزان شده است درختی که سایه اش

وقتی ، ربوده بود برایت ملال را

.

آری خزان عاقبت حال عاشق است

فصلی که برگهاش می دهدت این مدال را

.

عاشق اگر شدی ، تو جان می دهی به عشق

سوزی چو شمع تا که بسازی خیال را

.

هرگز ننوش می که اگر قصد کرده ای

از باده ای بنوش که آرد وصال را

تقدیم به ارواح طیبه ی شهدا

محمدرضا خانی

آه نامه

دیدنت گرچه کمی کوتاه بود

قلبمان با هم ولی همراه بود

.

دیدمت اما میان دستمان

چند فرسنگی گمانم راه بود

.

کاش می شد خیره گشت و سیر شد

چهره ای را که شبیه ماه بود

.

گاه باید عشق را در هجر جست

یوسفانه در دل یک چاه بود

.

هرکجا حرفی ز  عشق امد وسط

یک نصیبی داشت آن هم آه بود

محمدرضا خانی

ایات غزل گونه

  

تا بوده همین بوده آیات غزل بوده

شیرینی رویایم چشمان عسل بوده

.

بعد از نگهش گفتند تا چند صده بعدش

ما بین مراجع هم بی وقفه جدل بوده

.

وه بس که چه دلهایی از گرگ دو چشمانش

چون پیرهن یوسف مصداق و مثل بوده

.

یا آنکه چه مردانی اندر خم یک مویش

چرخیده به جنگل ها با خواب بدل بوده

.

درمان و دواچشمت، داروی فقط رویت

هر چیز به جز اینهم گر بوده هچل بوده

محمدرضا خانی

عطش

 

انگار در تلاطم امواج ثانیه
قلبی گرفته،منتظر انقلاب بود

گریه  می بارید از چشمان او
گریه دُرّی از عَیاری ناب بود

تشنگی را می سرود هی در دلش
.......