بهشتی.بهشتی....!

مردی از آیینه روشن تر



آمد از لبخند باران ، آمد از اشراق رود



مردی از آئینه روشن‌تر ، صداقت تار و پود



کیست این مجنون عاشق؟ کیست این روح غریب؟



کیست این اندوه پرپر؟ کیست این داغ کبود؟



کیست این؟ یک شمس دیگر ، وارث تیغ و غزل



کیست این؟ یک روح شرقی ، وارث عشق و سرود



یک سر ِ سبز و زبانی سرخ ، جانی شعله‌ور



سهم این ققنوس آتش نوش طوفان گرد بود



یک شب آمد ُسرخ مردن را تبسم کرد و رفت



ما نفهمیدیم اما ، آن تبسم را چه سود !



مثل روح گل شکفت و مثل بوی گل پرید



تا که دل بستیم بر او ، داغ او آمد فرود



مردی از خواب زمین کوچید ، یک شب ناگهان



آسمان را خواب دید و شد پرستو پر گشود



این « غزل - آتش » فقط یک جرعه از اندوه اوست



آه اگر می‌شد بنوشم داغ او را ، رود ، رود ...



تا زبانی سرخ دارد عشق در کام جنون



از « بهشتی » می‌توان با لهجه غیرت سرود



رضا اسماعیلی-الف