محمدرضا خانی

حال خوشم در بهار، دست خوش روزگار

سخت مرا مست کرد ، عطرِ سرِ زلفِ یار.

 

هرکه به دریا زند ، غرق شود بی گمان

هر که به صحرا زند،صیدِ کمند ِ نگار

 

قدرت تخریب ِ تو،بیش ز یک لشکر است

موی پریشان تو می کُندم تار و مار

.

سلسه ی موی تو، جنگ به پا کرده است

لطف نما بر همه ، شال ز سر بر مدار

.

عاقبت از طرّه ُو گیسویِ مستانه ات

گردن حلّاج ها ، رفت به بالای دار... .

.

 

محمدرضا خانی .